Masnavi Book 5, Chapter c.142

بود گبری در زمان بایزید گفت او را یک مسلمان سعید

(3356)

که چه باشد گر تو اسلام آوری تا بیابی صد نجات و سروری

(3357)

گفت این ایمان اگر هست ای مرید آنک دارد شیخ عالم بایزید

(3358)

من ندارم طاقت آن تاب آن که آن فزون آمد ز کوششهای جان

(3359)

گرچه در ایمان و دین ناموقنم لیک در ایمان او بس مؤمنم

(3360)

دارم ایمان که آن ز جمله برترست بس لطیف و با فروغ و با فرست

(3361)

مؤمن ایمان اویم در نهان گرچه مهرم هست محکم بر دهان

(3362)

باز ایمان خود گر ایمان شماست نه بدان میلستم و نه مشتهاست

(3363)

آنک صد میلش سوی ایمان بود چون شما را دید آن فاتر شود

(3364)

زانک نامی بیند و معنیش نی چون بیابان را مفازه گفتنی

(3365)

عشق او ز آورد ایمان بفسرد چون به ایمان شما او بنگرد

(3366)