Masnavi Book 2, Chapter c.100

موشکی در کف مهار اشتری در ربود و شد روان او از مری‏

(3436)

اشتر از چستی که با او شد روان موش غره شد که هستم پهلوان‏

(3437)

بر شتر زد پرتو اندیشه‏اش گفت بنمایم ترا تو باش خوش‏

(3438)

تا بیامد بر لب جوی بزرگ کاندر او گشتی زبون پیل سترگ‏

(3439)

موش آن جا ایستاد و خشک گشت گفت اشتر ای رفیق کوه و دشت‏

(3440)

این توقف چیست حیرانی چرا پا بنه مردانه اندر جو در آ

(3441)

تو قلاووزی و پیش آهنگ من در میان ره مباش و تن مزن‏

(3442)

گفت این آب شگرف است و عمیق من همی‏ترسم ز غرقاب ای رفیق‏

(3443)

گفت اشتر تا ببینم حد آب پا در او بنهاد آن اشتر شتاب‏

(3444)

گفت تا زانوست آب ای کور موش از چه حیران گشتی و رفتی ز هوش‏

(3445)

گفت مور تست و ما را اژدهاست که ز زانو تا به زانو فرق‏هاست‏

(3446)

گر ترا تا زانو است ای پر هنر مر مرا صد گز گذشت از فرق سر

(3447)

گفت گستاخی مکن بار دگر تا نسوزد جسم و جانت زین شرر

(3448)

تو مری با مثل خود موشان بکن با شتر مر موش را نبود سخن‏

(3449)

گفت توبه کردم از بهر خدا بگذران زین آب مهلک مر مرا

(3450)

رحم آمد مر شتر را گفت هین برجه و بر کودبان من نشین‏

(3451)

این گذشتن شد مسلم مر مرا بگذرانم صد هزاران چون ترا

(3452)

چون پیمبر نیستی پس رو به راه تا رسی از چاه روزی سوی جاه‏

(3453)

تو رعیت باش چون سلطان نه‏ای خود مران چون مرد کشتیبان نه‏ای‏

(3454)

چون نه‏ای کامل دکان تنها مگیر دست‏خوش می‏باش تا گردی خمیر

(3455)

أنصتوا را گوش کن خاموش باش چون زبان حق نگشتی گوش باش‏

(3456)

ور بگویی شکل استفسار گو با شهنشاهان تو مسکین‏وار گو

(3457)

ابتدای کبر و کین از شهوت است راسخی شهوتت از عادت است‏

(3458)

چون ز عادت گشت محکم خوی بد خشم آید بر کسی کت واکشد

(3459)

چون که تو گل خوار گشتی هر که او واکشد از گل ترا باشد عدو

(3460)

بت پرستان چون که خو با بت کنند مانعان راه بت را دشمنند

(3461)

چون که کرد ابلیس خو با سروری دید آدم را حقیر او از خری‏

(3462)

که به از من سروری دیگر بود تا که او مسجود چون من کس شود

(3463)

سروری زهر است جز آن روح را کاو بود تریاق لانی ز ابتدا

(3464)

کوه اگر پر مار شد باکی مدار کاو بود در اندرون تریاق‏زار

(3465)

سروری چون شد دماغت را ندیم هر که بشکستت شود خصم قدیم‏

(3466)

چون خلاف خوی تو گوید کسی کینه‏ها خیزد ترا با او بسی‏

(3467)

که مرا از خوی من بر می‏کند خویش را بر من چو سرور می‏کند

(3468)

چون نباشد خوی بد سرکش در او کی فروزد آن خلاف آتش در او

(3469)

با مخالف او مدارایی کند در دل او خویش را جایی کند

(3470)

ز انکه خوی بد بگشته ست استوار مور شهوت شد ز عادت همچو مار

(3471)

مار شهوت را بکش در ابتدا ور نه اینک گشت مارت اژدها

(3472)

لیک هر کس مور بیند مار خویش تو ز صاحب دل کن استفسار خویش‏

(3473)

تا نشد زر مس نداند من مسم تا نشد شه دل نداند مفلسم‏

(3474)

خدمت اکسیر کن مس‏وار تو جور می‏کش ای دل از دل دار تو

(3475)

کیست دل دار اهل دل نیکو بدان که چو روز و شب جهانند از جهان‏

(3476)

عیب کم گو بنده‏ی الله را متهم کم کن به دزدی شاه را

(3477)