Masnavi Book 2, Chapter c.29

چون رسیدند آن نفر نزدیک او بانگ بر زد هی کیانید اتقوا

(1447)

با ادب گفتند ما از دوستان بهر پرسش آمدیم اینجا به جان‏

(1448)

چونی ای دریای عقل ذو فنون این چه بهتان است بر عقلت جنون‏

(1449)

دود گلخن کی رسد در آفتاب چون شود عنقا شکسته از غراب‏

(1450)

وامگیر از ما بیان کن این سخن ما محبانیم با ما این مکن‏

(1451)

مر محبان را نشاید دور کرد یا به رو پوش و دغل مغرور کرد

(1452)

راز را اندر میان آور شها رو مکن در ابر پنهانی مها

(1453)

ما محب و صادق و دل خسته‏ایم در دو عالم دل به تو در بسته‏ایم‏

(1454)

فحش آغازید و دشنام از گزاف گفت او دیوانگانه زی و قاف‏

(1455)

بر جهید و سنگ پران کرد و چوب جملگی بگریختند از بیم کوب‏

(1456)

قهقهه خندید و جنبانید سر گفت باد ریش این یاران نگر

(1457)

دوستان بین، کو نشان دوستان دوستان را رنج باشد همچو جان‏

(1458)

کی کران گیرد ز رنج دوست دوست رنج مغز و دوستی آن را چو پوست‏

(1459)

نه نشان دوستی شد سر خوشی در بلا و آفت و محنت کشی‏

(1460)

دوست همچون زر بلا چون آتش است زر خالص در دل آتش خوش است‏

(1461)