Masnavi Book 1, Chapter c.106

آن زمان حق بر عمر خوابی گماشت تا که خویش از خواب نتوانست داشت‌‌

(2104)

در عجب افتاد کاین معهود نیست این ز غیب افتاد بی‌‌مقصود نیست‌‌

(2105)

سر نهاد و خواب بردش خواب دید کامدش از حق ندا جانش شنید

(2106)

آن ندایی کاصل هر بانگ و نواست خود ندا آن است و این باقی صداست‌‌

(2107)

ترک و کرد و پارسی گو و عرب فهم کرده آن ندا بی‌‌گوش و لب‌‌

(2108)

خود چه جای ترک و تاجیک است و زنگ فهم کرده ست آن ندا را چوب و سنگ‌‌

(2109)

هر دمی از وی همی‌‌آید أ لست جوهر و اعراض می‌‌گردند هست‌‌

(2110)

گر نمی‌‌آید بلی‌‌ ز یشان ولی آمدنشان از عدم باشد بلی‌‌

(2111)

ز آن چه گفتم من ز فهم سنگ و چوب در بیانش قصه‌‌ای هش دار خوب‌‌

(2112)