گفت غیر راستی نرهاندت داد سوی راستی می‏خواندت‏

(2730)

راست گو تا وارهی از چنگ من مکر ننشاند غبار جنگ من‏

(2731)

گفت چون دانی دروغ و راست را ای خیال‏اندیش پر اندیشه‏ها

(2732)

گفت پیغمبر نشانی داده است قلب و نیکو را محک بنهاده است‏

(2733)

گفته است الکذب ریب فی القلوب گفت الصدق طمانین طروب‏

(2734)

دل نیارامد ز گفتار دروغ آب و روغن هیچ نفروزد فروغ‏

(2735)

در حدیث راست آرام دل است راستیها دانه‏ی دام دل است‏

(2736)

دل مگر رنجور باشد بد دهان که نداند چاشنی این و آن‏

(2737)

چون شود از رنج و علت دل سلیم طعم کذب و راست را باشد علیم‏

(2738)

حرص آدم چون سوی گندم فزود از دل آدم سلیمی را ربود

(2739)

پس دروغ و عشوه‏ات را گوش کرد غره گشت و زهر قاتل نوش کرد

(2740)

کژدم از گندم ندانست آن نفس می‏پرد تمییز از مست هوس‏

(2741)

خلق مست آرزویند و هوا ز آن پذیرایند دستان ترا

(2742)

هر که خود را از هوا خود باز کرد چشم خود را آشنای راز کرد

(2743)

Masnavi Book 2, Chapter c.70